در منطقه ای که اولین اسکان در آن به سالهای 13000 قبل از میلاد برمیگردد، فرهنگ های کالکولیتیک، دوره برنز قدیم، و اوائل عصر آهن با حکومتهای سیاسی ترکیه از جمله اوراتو، اسکیت، کیمری، فارسی، روم، اشکانی، ساسانی، اموی، عباسی، بیزانس، باگراتیونی، سلجوقی، بنی سلدق، مغول، گرجی، کاراکویونلو، آک کویونلو، عثمانی، روس دیده میشود. در سرزمین کارس که تا به امروز اقوام زیادی از آن عبور کرده اند، جمعیت های محلی، کرد، ترکه (کاراکالپاک) در اکثریت و به تعداد کم جمعیت های آذری مانند ملکان و دوخبور نیز زندگی میکنند. در قرن یازدهم در آثار محمود کاشقارلی اینگونه آمده که نام کارس به معنی "لباسی که از پشم شتر و گوسفند تهیه میشود"، اسم کارساک نیز به معنی " روباه ترکمنی (کرساک) که از پوست آن پوستین تهیه میشود" است. تئوری دیگر درباره نام شهر این است که، از کارساک ها که یک سلاله ترک هستند و در سالهای 130-127 قبل از میلاد با آمدن از قفقاز در اطراف کارس ساکن شده اند، گرفته شده.

کارس در سال 1064 با فتح توسط ترکهای سلجوقی تحت فرماندهی شاهزادگان ترک شدتلی درآمد. منطقه ای که در سال 1200 بدست آتابای های گرجی افتاد در 1239 توسط مغولها تخریب شده است. با عقب مشینی مغول ها از آناتولی در 1406 بدست کاراکویونلوها، 1467 نیز بدست آک کویونلوها افتاد. از سال 1535 کارس به سرزمینهای عثمانی پیوسته، تا جنگ عثمانی – روس 1877- 1878 (جنگ 93) ابتدا در مقابل ایرانی ها و سپس در مقابل روس ها بزرگترین ارتش نظامی بود. شهر در بین سالهای 1878- 1918 بمدت 40 سال در اشغال روس ها بود. در 30 اکتوبر 1920 ارتش ترک به فرماندهی کاظم کارابکیر با گرفتن کارس آن را به خاک ترک اضافه کردند.